مشاعره

چند روز پیش از سر بیکاری بعد از قرنی پاشدیم رفتیم توی این چت رومای دَره پیت تا

یکم وقت بگذرونیم...

من نمیدونم چه جوریه که تا وارد میشی یهو همه میریزن رو سرت(منظورم شلوغ شدن سر میباشد)

خلاصه ما همه رو رد کردیم و همینطور بیکار نشستیم زل زدیم به صفحه(چت کردنم بلد نمیباشیم!)

یهو دیدیم یه شخص به ظاهر محترمی پیام خصوصی دادند و ما هم دلسوووووز جوابشو دادیم...

بعد از یه سری (اصل پلیز) بازی و اینا ایشون فرمودند که مایلی مشاعره داشته باشیم؟؟

من خیلی فیلسوفانه انگار مادرزاد شاعر به دنیا اومدم : بدم نمیاد.. باشه! چرا که نه؟!

بعد گفت: منم خیلی از این کار خوشم میاد و کلّی حرفای قلمبه سلمبه زد در این مورد.

منم که اولش الکی گفته بودم بودم مشاعره بلدم دیدم نه طرف انگار یه چیزایی حالیشه!

افتادم به غلط کردن: ببین بهت بگم من زیادم بلد نیستماااا کم میارم.

شاعر محترم: نه اشکالی نداره  اول شما شروع کن.

من : نه ! نه! اول تو بگو (کم کم داشتم از چیز خوردن خودم پشیمون میشدم)

شاعر: ساقیا (نمیدونم بقیش چی بود ولی آخرش به (ی) ختم میشد)

حالا من این پشت موندم چی بگم ! بابا من قبلا یه چیزایی از شعر اینا حالیم بود ولی الان انگار

همه چی دست به دست هم داده بود که من ضایع بشم

خلاصه هرچی فک کردم هیچی یادم نیومد یه بار خواستم بگم : یه توپ دارم قلقلیه

بعد گفتم شاید بدش بیاد...بعد خواستم بگم یکی روبهی دید بی دست و پای .... که

خودمم خندم گرفت...هیچی دیگه از ۵دقیقه بیشتر طول کشید که دست به یه عمل خلاقانه زدم

یواش یواش دستم رفت سمت دکمه ی کانکشن و تق! خاموشش کردم

پ ن۱ : مرسی از ذهن خلاقم!

پ  ن۲ : خدا کنه شاعره گذرش به اینجاها نیفته که ابروم میره!